De vierde etappe was droog, maar met een traan

Vanmorgen na het ontbijt hebben we ons in de lobby van het hotel verzameld om de podcast ‘Zachëus’ te luisteren. Het is één van mijn favoriete verhalen, omdat het laat zien dat in ieder mens iets goed schuilt. Nadat het is afgelopen vertel ik dat ik deze mooi vindt passen bij het thema ‘Liefde voor je familie’. Ik heb een hele lieve familie, maar ik ben anders. Ik vergelijk mijzelf dan ook vaak met het verhaal van het lelijke eendje. Een eendje wat helemaal niet lelijk is maar authentiek en eigen. Iets dat ik eigenlijk zo bijzonder vind, dat ik het eerlijk gezegd het mooiste eendje vind. 

Mooie gesprekken

Wat ben ik aan het genieten van alle mooie gesprekken onderweg. In de bus richting Schoonhoven zit ik naast Harry met wie ik over het geloof, maar ook over de verschillende kloostergemeenschappen en het geloof van zijn kinderen praat. Als Conny naast mij loopt vertelt zij dat ze geraakt is door mijn verhaal van het lelijke eendje en delen we ervaringen en inzichten over wat we hebben geleerd van onze families en wat we hieruit meenemen van deze lessen. Het zijn allemaal stuk voor stuk dierbare momenten waarvan het er eigenlijk te veel zijn op een dag om allemaal op te schrijven. Daarom krijgen ze allemaal een mooi plekje in mijn hart. 

Geen regen, maar tranen

Als we bij de lunchplek zijn aangekomen pak ik mijn telefoon. Iets wat ik eigenlijk alleen maar doe om foto’s te maken. Alleen nu kijk ik naar mijn berichten. Mijn moeder heeft ge-appt, dus ik open het bericht. “Kan je me even bellen tijdens lunch?” Direct bekruipt mij het gevoel dat ik ook had toen mijn vader mij belde op 7 april 2014. Dus ik besluit om direct te handelen. Mijn moeder haar gezondheid is al sinds 2019 niet goed en het blijft een raadsel wat er aan de hand is. Ik vraag Roderick of hij mijn moeder heeft gesproken, maar dat was niet het geval. Ik bel gelijk en loop even weg. Mijn moeder vraagt hoe het gaat en vertelt eigenlijk snel dat het niet goed met haar gaat. Ze valt maar direct met de deur in huis, want we hebben afgesproken om altijd en direct eerlijk tegen elkaar te zijn. Ze heeft mogelijk een tumor in haar slokdarm. De tranen rollen over mijn wangen van verdriet, maar ook van opluchting. We weten nu eindelijk wat er aan de hand is. Ik schrijf nog even mogelijk, want er zijn biopten genomen en volgende week woensdag krijgen we pas echt de definitieve resultaten. Dit verklaard echter wel al haar klachten. 

Ik voeg mij weer bij de groep, maar besluit om direct iedereen te vertellen wat er aan de hand is. Heel fijn, want de liefde die ik voel en ontvang is heel warm. 

We lopen verder

Na de lunch vervolgen we onze weg richting Gorinchem. Ik loop naast Bernie en Gerda met wie ik gesprekken heb over mijn moeder, maar met Gerda ook over haar visie op mij. Ik vind het altijd bijzonder als iemand complimenten maakt over hoe ze mij zien als mens, maar blijf het ook een beetje ongemakkelijk vinden om zo in het middelpunt te staan. Ik besluit vragen te stellen en te luisteren naar haar. Hieruit vloeien mooie gesprekken voort over familie en de dood. Bij aankomst bij het laatste rustpunt geef ik Gerda een knuffel, want het nieuws over mijn moeder raakt haar ook en daarom heeft ze deze dik verdiend.

Pijnlijke voeten

Nita heeft al een tijd last van haar voeten en ik begin die van mij ook echt te voelen. We besluiten onze voeten te verblijden met wat extra wandelwol en daarna weer op pad te gaan. Ik verheug mij op het volgende gedeelte, want dit stuk heb ik pas later ontdekt. Voordat we het zoveelste ‘overstapje’ trotseren maak ik een foto van het bordje dat er bij het hek hangt, maar lees de tekst niet. Eenmaal in het weiland zijn we wat verward, omdat er overal schrikdraad voor ons gespannen is. We zien een alternatieve route maar die houdt ook op. Rob zegt nog dat slootje springen best kan, maar ik bedenk mij dat de tekst op het bord hier wellicht iets over zegt. En ja hoor, “Landelijke scheiding is niet meer toegankelijk voor wandelaars.” Daar staan we dan. Een aantal van ons willen helemaal terug, maar anderen zien ook een korte route over het weiland richting het spoor waar ook een weg loopt. We besluiten deze kortste route te nemen op weg naar de dijk om zo Gorinchem in te lopen. 

De bus zit vast 

Eenmaal in Gorinchem in te komen genieten we van de vesting en de mooie binnenstad, maar we ruiken het eindpunt. We moeten even wachten op de bus en een aantal andere pelgrims, maar onder het genot van een softijsje, ijskoffie of cappuccino is dat geen enkel punt. Op de afgesproken tijd staan we op de parkeerplaats, maar al snel vraag ik mij af of hier de bus wel kan keren. Ik bel Roderick of hij het nummer van de busmaatschappij heeft, maar dan zien we de bus aankomen rijden. Het is allemaal krap maar het lijkt te lukken. Alleen zijn de straten in de binnenstad van Gorinchem vrij smal en dan staan we ook vast. De bus moet naar links, maar er blijven maar auto’s van links komen. Heel even kijk ik het aan vanuit mijn raam, maar net als Henk heb ik het idee om de chauffeur te gaan helpen. Ik spring op en loop op mijn sokken naar buiten. Ik spreek de automobilisten aan, maar veel medewerking is er niet. Laat staan dat er vriendelijk wordt gereageerd om samen de bus te bevrijden. Na drie auto’s komen Henk en Hiske helpen. Henk laat ik de auto’s voor ons informeren. Hiske de auto’s die nu nog aankomen om mij daarna aan het eind van de weg (lees einde van het centrum) de auto’s tegen te houden. Na enkele minuten kunnen we gelukkig weer in de bus stappen en richting het hotel gaan. Morgen laten we ons ergens anders afzetten.

Eten bij Syriërs

Gisteren opperde Hans om buiten de deur te gaan eten. Dat vinden de meeste een strak plan, want het eten in de La Place is niet heel bijzonder. Rob en Conny, die in Oosterhout, hebben gewoond hebben nog het restaurant ‘Smikkelen&Smullen’ nog op hun lijstje staan. En laat dat nu net een Syrisch restaurant zijn. Het eten is erg lekker en de pelgrims zijn zo enthousiast over deze pelgrimstocht dat ze mij en Roderick het eten aanbieden. Dat is nog eens een kers op de taart van deze dag.