Frans van der Lugt (1938)  gezien door de ogen van zijn jongste nicht Anne Claire van der Lugt (1982)

Mijn herinneringen aan oom Frans zijn altijd vrolijk. Zodra hij weer in Nederland was bezocht hij ons altijd in Noordwijk, de plaats waar ik ben opgegroeid. Al bij binnenkomst werden mijn mijn broer, Pieter Paul van der Lugt, en ik enthousiast begroet en lagen we voor we het wisten in de houdgreep op de vloer. Frans wilde altijd met ons stoeien. En daarna was het tijd voor zijn speciale schatten, koperen souvenirs die hij voor ons meebracht uit zijn land. Wat Frans precies daar deed had ik toen nog geen idee van. Ik wist alleen dat hij mensen hielp en ver weg woonde. Dat alleen al vond ik al ontzettend interessant, want ik wilde later net als hij de wereld gaan ontdekken. Ik weet ook nog goed dat ik er enorm van baalde dat ik niet mee mocht met de reis van Henri (mijn vader) en Carla (mijn tante) of op de familiereis om oom Frans in Syrië te bezoeken en om één van zijn wandeltochten mee te mogen maken. Ik was te jong, mijn tijd zou nog wel komen zeiden mijn ouders. Helaas is op de dag van vandaag deze dag niet aangebroken, maar ooit zal ik zijn land, mensen en projecten bezoeken. 

Frans kijkt mee

Als ik terugdenk aan het verhaal dat mijn vader, Henri van der Lugt (huisarts), dat hij tijdens zijn bezoek aan Frans in Syrië daar ook mensen heeft mogen helpen, ben ik denk ik onbewust geïnspireerd geraakt om mij ook net als hen in te zetten om anderen te helpen. Intussen werk ik al ruim tien jaar voor goede doelen, stichtingen en sociale ondernemingen. Hierbij ben ik ervan overtuigd dat Frans af en toe over mijn schouder meekijkt. En als het dan niet op zijn manier gaat hij mij in de juiste richting duwt. 

Als de dag van gisteren

De ochtend van 7 april 2014 herinner ik mij nog als de dag van gisteren. Het was mijn eerste werkdag onder de vleugels van twee nieuwe directeuren van het online bureau dat zich inzette voor goede doelen. Mijn vader belde, iets wat hij nooit zomaar zou doen onder werktijd. Ik besloot om die reden direct op te nemen. Ik luisterde aandachtig naar mijn vader en herhaalde verbaasd en al vragend de woorden ‘dood?’ en ‘vermoord?’. Ik heb het daarna nooit meer zo stil gehoord in de kantoortuin waar ik op dat moment zat. Toen ik ophing kwam één van de directeuren aangelopen om te vragen of ik familie was van…..’s Avonds ben ik naar Noordwijk gegaan en hebben we samen de begrafenis van Frans via verschillende nieuwszenders bekeken. De dagen die er volgende werd onze familie overladen met mooie berichten, herdenkingsdiensten en initiatieven. Dit bevestigde nog meer mijn gedachte dat oom Frans een bijzondere man was.

Het idee van de Pelgrimstocht

In januari 2021 kreeg ik, de jongste nicht van Frans, het boekje ‘Vijf jaar later’ geschreven door Jan Stuyt sj van mijn vader, Henri van der Lugt. Al lezend kwam ik erachter dat ik, in mijn ogen, een kopie ben van Frans net als mijn vader dat is. Toen dit allemaal tot mij doorgedrongen was, heb ik besloten dat ik wil helpen zijn projecten voort te zetten. Alleen kan ik dit niet alleen. That's why I organized the Walk of Homs pilgrimage in April 2022, because walking was what Frans loved so much. I chose the name Walk for Homs because my uncle lived most of his life in Homs and is also buried there.

In 2023 I will organize another walking tour.