In stilte lopen we de derde etappe 

Vandaag is het 8 jaar geleden dat oom Frans werd vermoord in de tuin van zijn klooster in Syrië, waar hij ook begraven ligt. De regen klettert tegen de ramen als ik wakker word door de harde wind. Ik loop naar de ingang om een foto van buiten te maken, zodat ik de pelgrims in de groep kan verblijden met de woorden “Alles wat nu valt, valt straks niet.” De reacties zijn zeer positief en hoopvol. Bindert schrijft en Bernie zegt tegen mij: “En het meeste valt naast je als je in de regen loopt.”. En videos als ‘Only Happens When It Rains’ passeren de revue. 

Lopen in stilte

Na het ontbijt luisteren we samen de podcast ‘De les van de graankorrel in de aarde’ vanuit de podcast Bidden Onderweg om daarna om 09.15 uur in stilte te vertrekken vanuit het hotel in Bodegraven. Het regent nog, maar het ergste is voorbij. Ik loop vandaag de hele dag in stilte met uitzondering van de rustpunten. De deelnemers zijn hierin vrij, maar tot en met het tweede rustpunt loopt iedereen in stilte mee. Dat vind ik erg bijzonder en geeft mij weer een enorm gevoel van verbinding. 

De zonnestralen van Frans

Het weer is prachtig, maar wellicht zullen mensen vandaag hebben gedacht dat het verschrikkelijk was. We maken alles mee. Het ontbreekt eigenlijk alleen nog aan wat sneeuw, maar het mooie is dat na ons vertrek al snel enkele zonnestralen ons tegemoet schijnen. Iedere keer als het kouder wordt, dan verschijnt er een warme straal ons tegemoet. Heerlijk, ik denk dat mijn glimlach nog nooit zo groot is geweest. Overtuigd ben ik er namelijk van dat dit Frans zijn werk is. We hebben het al tijdens de trainingswandelingen er al vaak over gehad dat we zo boffen met het weer. Ook vandaag. De windstoten blazen ons bijna van de weg, maar het volume in onze haren is nog nooit zoveel geweest. En onze gezichten zijn zo waar een tint bruiner geworden. 

De herder met zijn kudde

Afgelopen maanden heb ik echt geleerd dat ik trouw moet zijn aan mijzelf, omdat ik geen verwachtingen mag hebben van anderen. Dit geeft een enorm gevoel van vrijheid, maar ik ken ook mijzelf. Ik ben snel afgeleid door dingen die om mij heen gebeuren, dus de keuze om echt alleen te lopen is snel gemaakt. Ik besluit daarom helemaal op mijn eigen tempo te lopen en raak al snel voorop met Hans. Het is net als Frans die met zijn kudde (mensen) op pad gaat. Hij liep vaak voorop of noemde zijn mensen zijn ‘kudde’. 

Wandelen verruimd je geest

Het is een bekende uitspraak van oom Frans, “Wandelen verruimd je geest.” Ik dacht eerst dat dit alleen gebeurde als je alleen loopt, maar vandaag besef ik mij dat dit eigenlijk ook gebeurd als je samen loopt. Je geest verruimd je namelijk doordat je moe wordt en dat je gedachte dan verdwijnen, maar je geest wordt ook verruimd door te echt luisteren naar anderen. Je krijgt dan namelijk nieuwe inzichten en dat verrijkt ook je leven. Daarmee is de twijfel of de meeste dagen  met elkaar onderweg kletsen niet het doel van deze pelgrimstocht voorbijgaat. Dus ik kan extra genieten van deze etappe in stilte. 

Door de koude en harde wind loop ik soms met mijn capuchon op. Dat geeft nog eens extra het effect aan het alleen lopen. Ik hoor alleen maar mijn regenbroek knarsen. In vergelijking met mijn eerste wandelingen kom ik nu veel sneller bij een ‘leeg hoofd’. Het is zo fijn om gewoon een beetje rond te kijken terwijl het landschap aan mij voorbij trekt. Dat was in het begin wel anders. Dan werd ik overvallen door tientallen gedachten achter elkaar. Nu is er stilte en ruimte voor nieuwe inzichten die ineens om de hoek komen kijken. Zo ook het gevoel van trots naar ons pelgrimeren. Het is ongelofelijk wat wij al met elkaar hebben bereikt, maar het meest bijzonder vind ik hoe wij in deze korte tijd zo nauw met elkaar verbonden worden. De groep heeft allemaal verschillende smaken en kleuren, maar het past als een puzzel in elkaar. 

Vesper in het Sint-Catharinadal 

Na deze prachtige etappe en onze overtocht met de veerpont van Schoonhoven naar Groot-Ammers worden we met de bus naar het Sint-Catharinadal, een kloostergemeenschap waar de zusters Norbertinessen in Oosterhout wonen, gebracht. Nita heeft met zr. Maria Magdalena geregeld dat wij op deze speciale dag de vesper bij hun mogen bijwonen. We worden heel warm ontvangen en de dames zijn vereerd dat wij komen. De dienst was werkelijk bijzonder. Ze hadden alles in het teken van Frans gezet. Iets wat ik niet had verwacht, dus de emoties waren aanwezig. Sommige onder ons hielden het zelfs niet droog. Na afloop kregen we een lichtje mee van de zusters voor de rest van onze tocht. Zelf kunnen ze helaas niet meelopen, maar bidden dagelijks mee. Na een aantal foto’s met de zusters vervolgde wij onze weg naar de volgende vestiging van Gr8 Hotel in Oosterhout waar wij de komende drie dagen zullen overnachten. 

We zijn op de helft van ons wandelavontuur, voor mij kan deze ervaring al niet meer stuk.