De tweede etappe van de pelgrimstocht zit er op

Vanmorgen ging alweer vroeg de wekker. Tussen het koken van het water voor alle theekannen door op onze kamer hebben we alles klaargemaakt om op tijd aan het ontbijt te verschijnen in de La Place, die aan het hotel vast zit. Als verrassing schoof Sander bij ons aan bij het ontbijt en gaf iedere deelnemer een exemplaar van zijn boek ‘Chief Ouwe Dibbes’ ter inspiratie wat een mens allemaal vanuit liefde voor een ander kan bereiken. Iedereen luisterde aandachtig en na zijn mooie woorden schreef hij een mooie boodschap in iedereen zijn boek. Na de laatste penstrepen gingen we naar buiten om een groepsfoto te maken en zwaaide Sander ons samen met Roderick uit.

Verboden toegang

Door de ramen van de bus zag ik de regen uit de hemel neervallen. De regenkleding trokken we daarom aan in de bus om zo direct te kunnen starten bij de Hoef. Ons motto: "Ieder weer is pelgrims weer!". Bij de Hoef stond Werre, de fotograaf van Trouw, al op ons te wachten. Hij maakte een fotoreportage voor bij het artikel dat aanstaande zaterdag zal verschijnen in de krant. Het was even spannend of Fietsbrug de Hoef open was, maar na een belletje naar de gemeente gisteren, bleek vandaag de enige dag dat we er overheen konden lopen. Het moest weer zo zijn. Alleen toen we eenmaal onze weg na de brug hadden vervolgd, belde Roderick. Het Marskramerpad, één van mijn favoriete stukken, werd flink onder handen genomen door de gemeente en hier konden we echt niet lopen. Het is zoals het is, dus we pasten de route en de locatie van het eerste rustpunt aan.  

U mag hier niet door

Vorig jaar toen ik de route uitstippelde kwam ik erachter dat de Meije aan renovatie toe was. De gesprekken hierover met de gemeente verliepen positief, want ze konden mij een aantal weken geleden melden dat de werkzaamheden werden uitgesteld. Wij konden gewoon de Meije volgen. Alleen toen we Lusthof de Haeck verlieten zagen we een verkeersregelaar staan. Ik vroeg wat er aan de hand was, maar de man wilde mij niet uit laten praten of naar mij luisteren. Hetgeen perfect past bij het thema ‘Luisteren en horen’ van deze etappe past. Na enige pogingen om toch antwoord te krijgen op mijn vragen en het proberen te bellen van de gemeente en de opzichter van het project heb ik het erbij gelaten. De verkeersregelaar heb ik op een vriendelijke manier gewenst dat ik hoop dat hij in dit leven de liefde voor zichzelf zou vinden, want ook hij verdiend dit. Samen met Hans vond ik een alternatieve route. ‘Het Kievitspad’ dwars door het natte en modderige landschap van het Groene Hart en drie kilometer langer. Onze beste optie dus daar gingen we weer verder op pad. 

Lunchen in de kerk

Iets later dan gepland kwamen we aan bij de Onze Lieve Vrouw geboortekerk in Meije waar we vriendelijk werden ontvangen door Joep Nollet, voorzitter Behoud Cultureel Erfgoed, en penningmeester en secretaris van de kerk, in het pastoriehuis, om te kunnen lunchen. Dit was weer meer dan welkom. Het was wisselvallig weer en ons broodje smaakt droog beter dan zompig. Toen we weer wilde vertrekken keek ik toevallig uit het raam en zag dat het weer regende, dus de stoet kon weer terug de pastorie in om de regenkleding weer aan te trekken. 

Lammetjes in de wei

Ondanks de regen en de harde wind mekkerde de nieuwe lammetjes tegen ons, zagen we eerste knoppen aan de takken van de bomen verschijnen, liepen we langs prachtige boerderijen en lanen vol met knotwilgen op naar het laatste rustpunt waar we precies om 15.30 uur aankwamen. Mooi optijd om een plekje uit de wind te vinden voor mijn interview met Henk Versteeg, presentator van het radioprogramma ‘Open Huis’ op NPO 5. Het interview verliep goed en daarna vervolgde wij onze weg voor het laatste stuk richting het hotel waar Dominique, de fysio van SMC de Bron alweer voor ons klaar stond. 

Henk vertelt, wij luisteren aandachtig

Na het diner nam Henk het woord. Hij had een indrukwekkende presentatie gemaakt over het Christendom en de Islam en hoe de vriendschap met een Syrisch gezin het leven van hem en Helmi heeft verrijkt. Het is prachtig om te ervaren hoe wij als pelgrims het  interculturele dialoog met elkaar aangaan vanuit onze verschillende geloofsovertuigingen en achtergronden. Steeds beter begrijp ik wat oom Frans heeft bereikt in Syrië. Het uitgaan van je innerlijke kracht, het vinden van de liefde voor jezelf en het omgaan met mensen vanuit liefde. En dit alles zonder oordeel, maar door vragen te stellen. Vragen om elkaar beter te leren kennen en van elkaar te leren. Het was weer een mooie dag.