De eerste etappe van de pelgrimstocht is een feit

Wat een bijzondere start van de pelgrimstocht. 's Ochtends ging al vroeg de wekker en begon het feest. De laatste dingen ingeladen in de bus en daar gingen we, opweg naar de Obrechtkerk in Amsterdam. De kerk waar oom Frans in zijn jonge jaren samen met zijn ouders en broers en zussen naar toe ging en ons wandelavontuur begint.

Gebedsviering Amsterdam

De kerk maakte Roderick en ik gereed voor alle deelnemers. Ik deed de opnames voor AT5 en NH Nieuws en ontving de journalist van Trouw. Daarna kwamen al snel de eerste deelnemers binnen. De aftekenlijsten kon ik al snel loslaten, want iedereen wilde even een praatje maken. Heel begrijpelijk. Alleen ik had de taak om ruim 70 man in 30 minuten binnen te laten. Gebedsvieringsboekjes uitdelen, boeken verkopen en aandenkens uitdelen. Stipt om 09.00 uur begon bisschop Henriks de gebedsviering, dus ik rende van de ingang naar mijn plaats. Wat is het toch een leuke bisschop. Na zijn opening was het mijn beurt. Al snel zag ik een vinger in de lucht gaan. Het bleek dat ik niet te verstaan was. Ik ging even op grijs, want ik had geen idee wat ik moest doen. Al snel werd ik te hulp geschoten en kon ik opnieuw begonnen. Geen probleem, de tweede keer gaat altijd beter. Daarna heb ik alleen maar mooie woorden gehoord van de bisschop, Conny en Geert. Ook mijn vader sprak vol trots en liefde over oom Frans en de nummers 'Rollercoaster' van Danny Vera en 'After the storm' van Mumford and Sons klonk prachtig uit de mond van Mark Beumer. Na de gebedsviering liepen we met zijn allen naar buiten voor een groepsfoto en daar gingen we, in de regen, richting De Hoef. Veel mensen liepen de eerste etappe met ons mee waaronder een aantal van mijn neven en nichten, net een familiereunie. 

De eerste stappen zijn gezet

Van alle indrukken was ik helemaal mijn Strava vergeten aan te zetten, maar dat idee liet ik al snel los. Omdat ik vrij achteraan liep doordat ik van iedereen afscheid bij de kerk wilde nemen kon ik de stoet met pelgrims mooi aanschouwen langs de Amstel. Het blijft een feest om te zien hoe iedereen steeds met iemand anders loopt om opzoek te gaan naar de verbinding met elkaar en zo nu en dan kiest om even alleen te lopen. Dat verruimt immers de geest. 

Toeval bestaat

Onderweg heb ik drie rustpunten uitgezocht. Deze heb ik bewust op de afstanden uitgekozen, zodat we ongeveer om de acht kilometer even kunnen bijtanken. Zo had ik voor de lunch gevraagd aan de Urbanusparochie Nes aan de Amstel gevraagd of we in ieder geval bij de St. Urbanuskerk onze lunchplek mochten inrichten. Dat mocht mits de mensen uit Oekraïne, die ze zouden opvangen, er al zouden zijn. Bij aankomst bleek dit nog niet zo te zijn en werden we als verrassing ontvangen in de pastorie. Als een van de laatste kwam ik de kamer binnen en werd ik door mijn neef Godfried al toegeroepen: "Kijk Claire, daar aan de muur!". Ik draaide mij om en keek recht tegen een foto aan met daaronder op het naambordje: Theodorus van der Lugt. Ik dacht wat grappig, zou dit familie zijn? Mijn neef zag dat het kwartje niet bij mij viel en vroeg of ik deze kerk niet bewust had uitgekozen, omdat hij de broer van onze opa was. Ik denk dat mijn kin nog net niet op mijn enkels hing van verbazing, want dit wist ik dus echt niet. Zo zie je maar, alles komt op je pad als het zo moet zijn. 

Open en eerlijkheid

Het ene na het andere mooie gesprek komt op mijn pad. Ik vind het zo bijzonder dat iedereen zo open en eerlijk is tegen mij. Het is ook een waarde die ik heel hoog heb staan in mijn leven, dus daarom waardeer ik dit dan ook extra. Zelf ben ik ook een open boek. Ik vertel alles, want waarom zou ik geheimen hebben. Dit is waarschijnlijk ook de reden waarom ik er al maanden voornamelijk zo van geniet om deze pelgrimstocht te organiseren. Ik omgeef mij door mensen die elkaar 'zijn' vanuit liefde en dat terwijl we allemaal trouw zijn aan onszelf. Althans deze indruk krijg ik en dat is waar het volgens mij allemaal om draait in het leven. 

Afscheid en Bodegraven

Eenmaal bij de Hoef aangekomen nemen we afscheid van de deelnemers die de eerste (en laatste) etappe met ons meelopen. Cilia ter Horst, de vertaalster van het boek "Wie ben jij, o liefde?", dat mijn oom heeft geschreven, hebben we weten te inspsireren om ook de laatste etappe mee te lopen. Weer een mooie bevestiging op het doel van deze pelgrimstocht, mensen met elkaar verbinden. Roderick brengt iedereen terug naar Amsterdam en ik rijd met de bus en de pelgrims naar ons hotel in Bodegraven, G8 Hotel. Hier worden we geweldig ontvangen, ook door SMC de Bron die de eerste van de groep komt verzorgen aan de voeten. Na de maaltijd gaat iedereen zijn eigen weg en wij gaan aan de afwas. Daarna ga ik deze blog schrijven bij de receptie. Nita en Roderick zitten hier ook en we verbazen ons over de hoeveelheid jongeren die steeds voorbij lopen. Eenmaal wordt duidelijk dat het hotel ook dienst doet als opvang voor jonge vluchtelingen waaronder uit Syrië. Toeval bestaat echt…