Zon, blauwe lucht en klauteren door de modder

Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe dankbaar ik ben dat we tot nu toe altijd met mooi weer hebben getraind. We hebben er al negen etappes op zitten en maar één kleine bui hoeven trotseren. Oom Frans bedankt! Een held op sokken ben ik namelijk als het gaat om kou, wind, regen, sneeuw en hagel. ‘s Ochtend doe ik de gordijnen open en de lucht kleurt al mooi blauw. Voor ik in de auto stap doe ik nog een keer een zelftest, heerlijk die hersenkrabber. Zoals altijd krijg ik gelijk een loopneus, maar die verdwijnt vast weer als sneeuw voor de zon als we eenmaal aan het wandelen zijn.  

Zoals iedere keer spreken we met iedereen die met de auto komt af bij het eindpunt van de etappe. Dit keer is dit bij Boekel waar Nita en ik zullen overnachten. Het is een prachtige locatie, dus ik verheug mij hier enorm op. Eenmaal overgestapt rijden we richting Aarle-Rixtel. Daar merken we dat het behoorlijk fris is, dus proberen iedere zonnestraal op ons gezicht te laten schijnen tot iedereen aanwezig is. Eenmaal op pad beloofd deze etappe weer een feestje vol groen, dieren en kapelletjes te worden. 

SOS, Karlien is weg

De groep loopt in twee tempo’s dus we spreken af dat we zodra er een terras opdoemd dit overmeesteren en er samen wat gaan drinken. Normaal duurt het niet zo lang voordat de groep weer compleet is, maar ditmaal duurt het langer dan normaal. Geen nood, de zon schijnt en we hebben geen haast. Dan verschijnen Elza en Esther op onze horizon en wijst Nita mij op Karlien, die een plastic tas in haar hand heeft vanuit een andere richting komt. Ik krijg de gedachte: “Heeft ze daar al de hele tijd meegelopen? Dan mag ze dat wel in mijn rugtas stoppen, dat loopt veel fijner.”, maar dat blijkt niet het geval. Elza en Esther waren Karlien kwijt geraakt en waren begrijpelijk ongerust. Ook reageerde ze niet op berichtjes en belletjes. Karlien is korter dan de meeste en zet wat kleinere stappen, dus loopt vaak wat langzamer. Alleen bleef ze maar uit het zicht. Wat bleek, Karlien was verdwaald en bereikte Gemert via een andere route. Ook vond ze het een goed idee om onderweg nog even een museum te bezoeken en een nieuwe trui te kopen. Gelukkig is ze weer terecht en is iedereen bijgekomen van de zorgen en deze grap van de dag. De regel geldt nu wel dat tijdens de pelgrimstocht ‘Walk for Homs’ dat er tijdens het wandelen geen tijd is om even een museum te bezoeken, even gezellig gaan winkelen of…

Nieuw schoenen

Eenmaal weer onderweg wordt de route steeds een beetje natter. Wat ben ik blij met mijn nieuwe schoenen. Met dank aan Kathmandu in Amsterdam en met name aan Asja de verkoopster. Ze nam de tijd voor mij en zorgde dat ik de deur uitliep met schoenen die mij passen. Dat is een enorme uitdaging na drie operaties en twee hielsporen, maar dus niet voor Asja. Ik banjer vandaag rechtdoor de plassen en door modderpoelen zonder dat ik natte voeten krijg. Het kind in mij komt weer naar boven, heerlijk. Dat soppende geluid in de modder vind ik zo fijn klinken. Alleen blijven de snottebellen maar uit mijn neus glijden. Dat geeft mij een enorm naar gevoel, want ik knap na een zelftest altijd snel op van dat verstopte neusgat. Corona kan het niet zijn, want de test was negatief en ik heb de afgelopen dagen niemand gezien. Toch geeft dit enorme onrust, want we lopen nu buiten alleen vanavond lig ik lepeltje lepeltje met Nita in het hotel. Gelukkig heeft zij al wel corona gehad, maar toch.

Auto’s verplaatsen

Eenmaal in Aarle-Rixtel aangekomen brengen Nita en ik iedereen weer terug naar Boekel en halen de auto van Nita op. Daarna rijden we naar Eindhoven waar we morgen heen lopen en rijden we met een auto terug naar ons hotel, de Brabantse Kluis. We hebben een prachtige kamer met wat blijkt loeiende geluiden op de achtergrond. Dat geluid herken ik niet niet direct wonend op drie hoog in Amsterdam. We moeten er daarom ook erg om lachen als ik ontdek dat het de koeien van het klooster zijn. We eten lekker in het restaurant en kijk daarna op aanraden van Nita de eerste aflevering van het televisieprogramma ‘Het verhaal van Nederland’ in bad terwijl zij een boek leest in bed. Ik heb geen bad en geniet er helemaal van. Alleen mijn snottebel trekt zich hierdoor ook niet terug. We doen het licht maar uit. 

Kalfjes kijken en weer op pad

‘s Ochtends na het ontbijt lopen we langs het klooster, zodat Nita haar stempel en souvenir van de etappe van gisteren kan incasseren bij zuster Madeleine Bouman. Helaas kunnen we niet binnenkomen gluren in verband met de corona-uitbraak, maar dit is ook al een mooie ontmoeting. Esther loopt ons vanuit haar accommodatie tegemoet, maar we zien haar nog niet op de horizon. Daarom hebben we nog even tijd om de kloosterkalfjes goedemorgen te zeggen. Superleuk! 

Zon, groen en modder

We lopen met zijn drieën, omdat Elza en Karlien gisteren doorgelopen zijn naar hun Vrienden op de Fiets adres in Aarle-Rixtel. Zij lopen daarom al een paar kilometer verderop. Vandaag lopen we door het prachtige Aarle-Rixtel, langs een kasteel en dwars door verschillende landschappen. Het is weer een mooie route. Ook schijnt de zon, is de lucht blauw en waait er een frisse wind. Onderweg zijn geen bankjes of koffie-to-go’s te vinden, dus we pauzeren af en toe even op een paaltje of hek. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het vandaag best zwaar heb. We lopen vaak door de modder en daarnaast komt mijn snottebel steeds vaker om de hoek kijken. Ik ben dan ook blij dat we gezamenlijk besluiten om de route iets aan te passen om even in Nederwetten uit te rusten in het lokale dorpscafé. Maar goed ook, want de weg daarna bestaat uit een weg vol modder. Wat begint als het oversteken over palletten over een riviertje eindigt met schoenen waar geen stukje leer meer zonder modder te bespeuren is. Esther besluit om eerder de bus te pakken en gooit al haar charmes in en drapeert zich sierlijk over een hek naar een droge route. Nita en ik volgen na enige tijd en een aantal glijpartijen verder haar voorbeeld door een geasfalteerde weg te kiezen om onze weg te vervolgen. Eenmaal bij de auto stoppen we onze schoenen in een papieren tas die gelukkig in de achterbak ligt van de auto. We rijden terug naar Aarle-Rixtel en nemen afscheid. Op de terugweg naar Amsterdam zet de cruise control aan, want ik heb mij wel eens beter gevoeld. Gelukkig test de GGD een paar dagen later ook negatief.