We mogen weer samen trainen! 

De maatregelen laten het weer toe om samen te trainen. Dus afgelopen zaterdag gingen we weer samen op pad, van Eindhoven naar Vessem en dan door naar Oirschot op zondag. In totaal hebben we 45 kilometer weer bij elkaar mogen stappen. Op zaterdag gingen we met 11 dames van start. Esther, Paula en José sloten aan, omdat ze mijn blog in het magazine Wandel.nl hadden gelezen en wel benieuwd waren ons, pelgrims van de Walk for Homs. Inmiddels mogen we ons denk ik ook wel een wandelclub noemen. Wie weet dat we na Walk for Homs wel samen door blijven lopen om Nederland te ontdekken. 

Niet alle etappes zijn adembenemend

Ik moet zelf eerlijk bekennen dat ik niet alle etappes even mooi vind uitgestippeld van het Kloosterpad. De etappe van Eindhoven naar Vessem is daar er één van. Eindhoven uitlopen en lange stukken langs de snelweg, daarvan gaat mijn hart niet sneller kloppen. Op dit soort momenten ben ik blij dat we met een groep lopen en al kletsend de kilometers aan ons voorbij kunnen laten trekken. Onderweg waren de bankjes in geen velden of wegen te bekennen, dus de boomstam langs het fietspad en ons bezoek aan Gasterij Dorpsgenot na 16 kilometer waren zeer welkom. Het hoogtepunt van deze etappe was voor mij het dorpje Zandoerle. Ik zou zo mijn spullen kunnen pakken en hier neerstrijken in één van de mooie boerderijen. 

Vijf-sterren hotel

Eenmaal aangekomen in Vessem heb ik de Pelgrimshoeve Kafarnaüm goed in mij opgenomen, want het was helaas nog niet mogelijk om hier met zijn allen te overnachten. Overal is gelukkig een oplossing voor. Een aantal deelnemers gingen naar huis, anderen verbleven bij Vrienden op de Fiets of in een hotel en ik bleef bij Bernie en haar man, Paul, overnachten. Het was alsof ik in een vijf-sterren hotel was beland inclusief viergangendiner en bad. We hadden ook geen tekort aan gesprekstof en bleven tot in de late uren kletsen. Ik kijk met zeer veel plezier terug op mijn verblijf bij Bernie en Paul. 

De Beerse Strijkster

De volgende ochtend liepen we in een iets kleiner committee van Vessem naar Oirschot. Een prachtige etappe dat loopt door verschillende natuurgebieden. We liepen dwars door de akkers, bossen, heide en langs het water en onderweg liepen we “De Beerse Strijkster” tegen het lijf. 

“De Beerse Strijkster" is misschien wel het meest bijzondere volksverhaal in het dorp. Op 13 april 1865 sloeg de bliksem in op het Oude Kerkje in Middelbeers. Eén vrouw werd dodelijk getroffen, Anna Maria van de Wetering raakte lichtgewond. Door de blikseminslag zou ze genezende krachten hebben gekregen: door te strijken met haar getroffen linkerhand, zou ze jicht, reuma en kramp kunnen doen verdwijnen. Deze gave werd al gauw wijd en zijd bekend en uit alle streken kwamen de zieken naar het Kuikseind, waar Anna Maria woonde. Elke zondag zat de kerk barstensvol, tot na enkele jaren de aandacht wegebde. 

Al een aantal weken kamp ik met hielsporen (peesplaat ontstekingen aan de voeten), dus ik Ik kon het daarom niet laten om dit volksverhaal te testen op haar waarheid. Nooit geprobeerd is altijd mis zullen we maar zeggen. Omdat ik iedere dag net als ieder ander mens ook een dag ouder wordt, is het helaas niet meer voor mij mogelijk om mijn benen in mijn nek te leggen. Dus de test heeft plaatsgevonden met het leggen van mijn handen in plaats van mijn voeten in de handen van “De Beerse Strijkster”. Ik moet eerlijk zeggen dat ik vandaag, een week later, nog steeds wacht tot de klachten als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik geef het nog even de tijd. Wie weet heeft “De Beerse Strijkster” het druk. Iets wat ik mij wel kan voorstellen nu iedereen het wandelen heeft ontdekt deze afgelopen twee jaar.  

Taartje op Rob

Voor vertrek hadden we al even gezongen voor Rob, de man van Nita, want hij was jarig. Hij had dit optreden dit dik verdiend, omdat hij Nita wel even wilde missen op zijn verjaardag. En als er iemand jarig is, dan mag er taart gegeten worden, dus tijdens onze tussenstop in Middelbeers heeft Nita genoten van haar appeltaart met slagroom en Eugène en ik van onze Red Velvet. Gefeliciteerd Rob!

Stilte onderweg

Waar we gisteren nog veel onderweg aan het kletsen waren genoten we nu meer van de omgeving. Alleen ik denk dat dit ook te maken heeft met het aantal kilometer dat we al gelopen hadden. De groep wordt namelijk wat stiller na zo’n 30 à 35 kilometer te hebben afgelegd. De vermoeidheid slaat toe, gedachte worden minder en oordelen vallen weg, zoals het hoort bij een lange voettocht. Dat beloofd wat voor in april als we zes dagen lang en 156 kilometer achter elkaar zullen lopen. Ik denk dat we de laatste etappes niets meer zeggen en we allemaal onze schat in ons innerlijke huis zullen ontdekken. Hoe mooi zou dat zijn, want één ding is zeker alle deelnemers lopen met vragen en uitdagingen rond door het leven. Net als ieder ander mens in dit leven.