Het tweede trainingsweekend groot succes

Zaterdagochtend sta ik om 09.00 uur voor de deur bij Karlien. We hebben elkaar nog nooit ontmoet, dus ik vind het best spannend. We moeten namelijk best een eind rijden naar Boekel en wat als er geen klik is. Haar man doet open en we maken kort kennis. Ik heb gelijk een beetje het gevoel van thuiskomen, want ze komt uit België en uit België komt mijn vriendin. Een vriendin die ik al 33 jaar ken en waar ik vroeger kind aan huis was. Eenmaal in de auto is er direct een leuke klik, want Karlien houdt evenveel van kletsen als ik. Voor we het weten zijn we aangekomen bij het Karmelklooster in Boxmeer en staat er al een dame voor het klooster te wachten. Voor de zekerheid vraag ik even of zij de Corine is die met ons meeloopt. Het is mij namelijk al vaker overkomen dat ik zomaar tegen iemand aan begin te kletsen en waarvan blijkt dat ik die helemaal niet moet hebben. Gelukkig, het is Corine! Nita, waarmee ik de eerste etappe al mee samen heb gelopen, is vlak voor onze aankomst het klooster naar binnen gegaan om haar spullen af te geven voor vanavond. Ik volg haar voorbeeld, want ik blijf hier ook slapen. Ik kijk hier echt naar uit, want ik heb nog nooit in een klooster geslapen. Vervolgens stappen we allemaal bij mij in de auto om naar het beginpunt te rijden, want vandaag lopen we etappe zes van het Kloosterpad van Sint Agatha naar Boxmeer in 18 kilometer. En zondag lopen we van Boxmeer naar Boekel, 29 kilometer. Dus vandaag lopen we ons eigenlijk warm voor morgen, zullen we maar zeggen. 

Sint Agatha

Eenmaal geparkeerd bij Sint Agatha vragen we of we een sanitaire stop mogen maken voor ons vertrek. Gelukkig kan dit, want eigenlijk zijn ze gesloten. Nita wordt daarna direct herkent door de vriendelijke dame, dat krijg je als je voor de Konferentie Nederlandse Religieuzen werkt. Carly, de vriendelijke dame, werkt voor het erfgoedcentrum en verzoekt ons de auto te verplaatsen in verband met een bijeenkomst die later vandaag zal plaatsvinden. Geen probleem uiteraard, dus dat doe ik meteen. Daarna is het tijd om te vertrekken. Het begin is altijd even lastig, maar het rondje om het klooster is prachtig. Snel maak ik nog even een groepsfoto, want nu zijn we nog fris en fruitig. Daarna komen we bij het officiële startpunt aan en kan de wandeltocht echt beginnen. 

Het eerste gedeelte van de route bestaat over een weg vol modder, dus het kind in ons komt direct in mij naar boven. Alleen mijn schoenen denken er anders over. Die zijn binnen de kortste keren doorweekt. Ik moet binnenkort echt naar de winkel om een paar waterdichte schoenen aan te schaffen voor de natte dagen dat ik ga wandelen. Eenmaal uit de modder vervolgt de weg door het boerenlandschap langs de Maas. Iedere keer dat ik over het land van iemand mag lopen voelt het toch een beetje stiekem, maar de dankbaarheid is groot. Ik vind het geweldig dat landeigenaren wandelaars de kans geven om zich echt midden in de natuur en de schoonheid van Nederland te begeven. Het is dat ik driehoog in Amsterdam woon, maar anders zou ik gewoon een wandelpad in mijn tuin aanleggen. Iedereen is welkom!

Ieder zijn eigen tempo

Al snel blijkt dat we verschillende tempo's lopen. Een moment waar wij allemaal even aan moeten wennen. Ik denk niet dat ik de enige ben die op sommige momenten één van de volgende gedachten krijgt: "Moet ik langzamer lopen?", "Waar en wanneer moeten we op elkaar wachten?", "Heeft iedereen het wel naar zijn zin?". Ik, als sociaal dier, vind het belangrijk dat iedereen het naar zijn zin heeft. Alleen dit is het moment waarin ik mij ook realiseer dat ik eigenlijk dingen invul voor een ander. De oplossing is simpel. We moeten onze verwachtingen uitspreken naar elkaar. Rekening houden met elkaar, maar niet aan elkaar aanpassen. Door je eigen snelheid aan te passen, kom je namelijk zelf in de problemen. Je kunt namelijk blessures krijgen en dat is niemand gegund. Vooral niet tijdens een pelgrimstocht van zes dagen. Daarnaast komt oom Frans een aantal keer om langs met zijn mooie woorden: "Wandelen verruimd je geest", "Laat je oordelen en gedachte los", "Alleen als je liefde hebt voor jezelf, kun je dit ook aan een ander geven". Makkelijker gezegd dan gedaan, maar bedankt voor de herinnering Frans! Ik word dus weer lekker geconfronteerd met mijzelf, maar het zorgt ook voor een verbinding. Als we eenmaal alle gedachte en verwachtingen hebben uitgesproken kunnen we allemaal lekker genieten van de omgeving, want die is in de meeste gevallen prachtig.

Eten onderweg is belangrijk

Het valt mij op hoe weinig eetlust ik heb tijdens het wandelen. Alleen heb ik ervaren dat eten onderweg toch best goed is voor je energie. Daarom neem ik altijd een aantal boterhammen met pindakaas mee, die ik al wandelend heel creatief uit mijn rugzak weet te toveren. Ik neem namelijk liever niet te lang pauze, want anders kom ik weer wat moeilijk op gang. Ook de druiven die vandaag op het menu staan weet ik zo tevoorschijn te halen. Uiteraard deel ik deze graag met de rest als we even moeten wachten als één van de dames is weggedoken in de bosjes voor een sanitaire stop. Karlien geeft aan graag op een bankje even te pauzeren en te eten, dus ons volgende doel is een bankje vinden. Tijdens onze zoektocht duikt er ineens een kat uit de bosjes en die loopt na een paar lekkere aaibeurten gezellig met ons mee. Omdat het vinden van een bankje een behoorlijke uitdaging is nemen we een alternatief voor lief. We strijken neer op een houten balk die dient als wegversperring. Wanneer Karlien haar boterhammen uit de verpakking heeft gehaald, die haar man heel lief voor haar heeft klaargemaakt, beseft de kat dat hij de jackpot heeft gewonnen. Op de boterhammen zit heerlijke vis. De kat is niet meer weg te slaan uit de buurt van Karlien en weet zich direct een weg te vinden in haar rugtas. Je weet moet immers altijd al je kansen benutten.

Genieten van de natuur

Als we weer op pad zijn en de kat heeft begrepen dat er geen vis meer te halen valt, gaan we weer op pad. Onderweg komen we de mooiste paddestoelen tegen. Daar maken we dan ook gretig foto's van. Zelfs als je er wat doorzettingsvermogen voor nodig is doen we alles voor de mooiste foto's. Onderweg stoppen we even bij een restaurant, omdat het kan en het prachtig weer is. Corine loopt door, omdat zij vanavond een wijnproeverij heeft en niet te laat wilt komen. Morgenochtend zal zij zich hopelijk weer fris en fruitig bij ons aansluiten. 

Proost!

Altijd wanneer ik begin aan een wandeling, stel ik mij in op het aantal kilometers dat ik ga lopen. Uiteraard houd ik hierbij rekening met een aantal extra meters, want ik loop niet recht, maak hier en daar een foto te, inspecteer grondig de bosjes of loopt wel eens verkeerd omdat de routebeschrijving niet klopt. Dit laatste ligt echt niet aan mij. Als ik erover nadenk is het best raar eigenlijk, want het maakt niet uit hoe ver ik loop. Het zijn altijd de laatste drie kilometer wanneer de eerste pijntjes komen en de behoefte naar een lekker drankje om de hoek komt kijken. Op een warme dag kan ik mij echt verheugen op de originele Lipton Ice Tea of een lekker speciaal biertje. Vandaag snak ik naar een biertje op het terras, maar ik moet nog even geduld hebben net als mijn voeten. Mijn voeten zijn nog even nat als een aantal uur geleden en ik ben een paar droge sokken vergeten in mijn rugzak te doen. Dus de droge schoenen in mijn rugzak kan ik pas na de wandeling aan. Na een korte stop bij kasteel Boxmeer ruiken we de eindstreep. Helaas missen we het bordje dat ons vertelt dat het Kloosterpad is omgeleid. Dit leidt er toe dat wij ons moeten wurmen door heggen, de zandbergen van opgebroken wegen mogen trotseren en ons op een zo sierlijk mogelijke manier mogen draperen over een brug. Eenmaal aangekomen in het centrum schieten we de Etos is voor sporttape en verzorgende voetencrème en lopen we door naar het klooster, het eindpunt van deze weg. Nadat we hebben afgestemd waar we vanavond zullen eten nemen Nita en ik voorlopig afscheid van Karlien, want die slaapt met haar vriendin Elza, die morgen ook met ons meeloopt, op een andere locatie. Omdat we nog niet in het klooster terecht kunnen ploffen we heerlijk neer op een terras om te mogen genieten van de laatste zonnestralen van deze dag. 

Slapen in het Karmelklooster

Mijn ogen beginnen te glunderen als de deur van het Karmelklooster opengaat en wij door Minie, één van de zusters die er woont, worden welkom geheten. De hal is schitterend en alle originele ornamenten en schilderijen lachen ons tegemoet. Uiteraard heerst er een sfeer van rust. Minie laat ons zien waar onze spullen zijn en begeleidt ons naar het slaapvertrek. Halverwege gaat de deurbel. Minie gaat open doen en vraagt ons even te wachten na de volgende deur. Wij hebben daardoor even de kans om iets langer rond te kijken. Als Minie terugkomt met de andere pelgrim die hier overnacht vertelt ze alle ins en outs over onze overnachting en laat onze kamers zien. Wanneer de deur van mijn kamer open gaat zie ik eigenlijk precies hetzelfde interieur als dat oom Frans in Syrië had. In de kamer staat een bed, een kast, een bureau met stoel en aan de muur hangt een wastafel. Heel eenvoudig, maar meer heeft een mens ook niet nodig. Geweldig dat er gelijk zo'n gelijkenis is met mijn oom. Minie checkt nog snel even of de boiler voor de douche aanstaat en Nita en ik spreken af dat we om 18:45 uur klaar staan om te gaan eten. We eten heerlijk bij de Italiaan in de straat samen met Karlien en Elza en kletsen de oren van elkaars hoofd. Daar houd ik van. Na het eten nemen we afscheid en spreken af om elkaar morgen weer te ontmoeten vlakbij het klooster om te starten aan de volgende etappe.

Eenmaal in bed lig lees ik in het bindboek van het Kloosterpad alles over de zevende etappe die we morgen zullen lopen. Daarna besef ik mij dat ik voor het eerst in een klooster slaap, de omgeving waar oom Frans het grootste gedeelte van zijn leven ook heeft geslapen.

Eigen tempo, samen lunchen

Omdat we 29 kilometer voor de boeg hebben vertrekken we om 09.00 uur. Het geeft voor mij rust nu alle verwachtingen zijn uitgesproken en dat we samen zullen gaan lunchen als we ongeveer 15 kilometer in onze benen hebben. Karlien loopt met haar wandelmaatje Elza en ik loop met Nita en Corine. Het is prachtig weer en Corine heeft geen kater, maar is ook lekker fris en fruitig. We lopen door prachtige mooie bomenlanen, waarbij we stiekem hadden gehoopt dat ze al oranje hadden gekleurd. 

Al 29 km erop zitten?!

Omdat we in verschillende tempo's lopen is er contact via onze appgroep. Na zo'n twee uur vraagt Elza of we er al 29 kilometer op hebben zitten. Ik kan het niet laten en schrijf dat we al aan de borrel op het terras zitten. Dit kan in mijn ogen alleen maar betekenen dat het met de sfeer wel goed zit. Vlak na het verlaten van het mooie dorp Sint Antonis komen we aan bij het Sint Anthonisbos waar we hebben afgesproken op het terras van De Heksenboom om samen te pauzeren. We hoeven slechts tien minuten te wachten of Karlien en Elza komen vrolijk het terras oplopen. Na een kwartier begint te klappertanden van de kou. We besluiten om onze stijven lijven weer in gang te zetten. Hetgeen niet betekent dat de andere twee dames ons volgen. Zij mogen nog tien minuten extra pauzeren, want die hebben wij ook gehad, aldus Elza. Geweldig vind ik dit. Direct aan De Heksenboom grenst het Sint Antonisbos dus al snel bevinden we ons via het Kabouterpad in de bossen om vervolgens via de hei weer via het bos deze natuur weer te verlaten. 

De laatste loodjes wegen het zwaarst

Eenmaal uit het bos komen we in het landschap waar Nederland wel het bekenst om staat, weilanden en koeien. Lekker plat zullen we maar zeggen, zodat je lekker in de verte kunt kijken. Ik eerlijk moet bekenen dat de gedachte "Moeten we nog zover?" een paar keer door mijn hoofd is geschoten. Gelukkig krijgen we de kans om een klein stukje af te snijden richting Huize Padau. Ondertussen krijgen we te horen dat Karlien wat pijn ondervindt aan haar tenen, maar dat ze blijven lopen. Ze moeten nog een klein uur, wat betekend dat ik samen met Nita en Corine alvast een beetje bij kunnen komen van deze etappe, die zelfs met afsnijden 29 kilometer is. Hetgeen komt doordat de dames even vergeten waren waar de auto ookal weer geparkeerd stond. Maar ik zeg niets, want ze hebben hier de originele Lipton Ice tea. 

Wil je mee trainen?

Wandelen alleen geeft je ruimte in je geest. Samen wandelen is jezelf laten inspireren door anderen en anderen inspireren. Lijkt het je leuk om met mij en andere wandelaars mee te lopen over het Kloosterpad? Leuk! Je hoeft geen deenemer te zijn van de pelgrimstocht 'Walk for Homs'. Meer informatie en aanmelden kan via onderstaande button. 

LOOP MEE OP HET KLOOSTERPAD