Vooruit! Dat gaan we tijdens de vijfde etappe

Deze week verblijven we in Maassluis om op de hond van vrienden te passen. Zij willen graag zonder zorgen Italië verkennen en dat gunnen we ze natuurlijk van harte. Dit houdt voor de hond wel in dat ze vaak met mij op stap gaat, want er moet wel getraind worden voor Walk for Homs. Het lijkt mij namelijk fijn om deze prachtige wandeltocht zonder blaren en verwarde spieren te kunnen voltooien. Omdat de hond intussen meer stappen heeft gezet dan zij ooit heeft gedaan in een week, heb ik besloten haar vandaag een dag rust te geven bij het uitzetten van de vijfde etappe.

Schipper mag ik overvaren 

Om 06.30 uur ging de wekker om rond 09.00 uur om te starten in Gorinchem. Het ging al mis bij de overstap, omdat ik daar vergat uit te checken en weer in te checken bij een de andere vervoerder. Maar geen nood aan de man, want dat kun je online in orde maken werd mij verteld en dit werd door de vingers gezien. Eenmaal in Gorinchem aangekomen bedacht ik mij dat ik eigenlijk helemaal niet wist hoe laat de veerpont naar Woudrichem zou varen. Gelukkig dat ik dit mij nu realiseer en niet volgend jaar, want bij aankomst in de haven zag ik de veerpont richting Woudrichem net wegvaren. Hierdoor mocht mij een uur vermaken op de kade en kon ik met de volgende boot mee en mocht ik genieten van het prachtige uitzicht op Woudrichem bij het binnenvaren. Wat een mooie vestingstad. Op onze de route zien we er niet alles van, maar wel het pareltje in mijn ogen. De Rijkswal, de woningen die staan aan de wal en uitkijken over de Merwede richting Zuid-Holland.  

Bron: Funda

Als ik eenmaal de wal over ben gelopen, begeef ik mij in het groen en bij een kleine haven. In de verte zie ik de volgende veerpont al liggen. Even bekruipt mij een onrustig gevoel, want bij het woord veerpont heb ik meer het beeld een grote stevige boot en waar veel mensen op kunnen. Zoals die van zojuist. Alleen deze boot laat mijn beeld hierover wat varen. Op deze boot passen 18 personen. Tenminste als we even inschikken en niet in tijden van corona. Even sta ik verdwaald in mijn gedachte naar het bootje te kijken, maar dan arriveert de 'Schipper' en zie ik een bordje met daarop de tekst 'vaart op aanbod'. Wat een opluchting. Ik moet er namelijk niet aandenken dat deze veerpont ook slechts één keer per uur vaart, want dan wordt op tijd aankomen bij de overige veerponten en uiteindelijk Heusden wel een uitdaging. Ik vertel de 'Schipper' na de overtocht over Walk for Homs en hij beloofd ons allemaal zo snel mogelijk over te gaan zetten. 

Langs Slot Loevestein en de Schouwendijk

Opgelucht vervolg ik de weg. De app Komoot, waarvan de spraakfunctie het inmiddels doet, vertelt dat ik rechtsaf moet voor Slot Loevestein. Op een website van een wandelaar heb ik namelijk gelezen dat deze route een beter zicht geeft op het slot. Dus ik sla rechtsaf. Wat eerst een pad langs een mooie rij bomen is veranderd al snel in een modderig avontuur. Het pad houdt op en de app vertelt dat ik rechts moet aanhouden. Hier zegt mijn gevoel dat ik rechtdoor moet, omdat dat sneller is en dichterbij het slot is. Ik wil alleen het advies van deze wandelaar niet te snel van mij af gooien, dus ik ga naar rechts. Hier is geen pad te bekennen alleen een opgedroogde, dus ik ga terug en volg mijn gevoel. Even verderop moet ik toch de oude sloot trotseren. Ik zoek naar een punt waar ik zo naar de overkant kan, maar precies op dat punt staat een groep stieren. Deze groep had ik al eerder in het vizier, want ze stonden mij al een tijdje aan te kijken alsof ik een torero's ben, die met een rode vlag aan het zwaaien gaat. Ik probeer een ander stuk maar mijn schoenen die al doorweekt waren door het hoge gras verdwijnen hier in de modder. Het is helaas niet anders dan dat ik langs deze stieren zal moeten. Ik besluit zoals mijn vorige avontuur met het knuffelen van de koeien gewoon weer deze dieren een 'Hallo' te geven en te zeggen dat alles goed is en ik echt geen stierenvechter ben. Ze blijven mij aanstaren, maar bewegen niet. Buiten de stier die de overgang blokkeert, die doet gelukkig een stapje opzij. Er bestaan dus ook charmante stieren. Eenmaal uit het modderige landschap, besef ik mij dat ik het kasteel helemaal niet heb gezien. Hierdoor en door de modder besluit ik dat het deze route niet gaat worden. Mijn route vervolgt zich over een autoweg met prachtig uitzicht op een natuurgebied. Ik zie in de verte een stel lopen en besluit dat we daar volgend jaar ook lopen. Ik kom ongeveer tegelijkertijd aan op een kruising en ik vraag het stel hoe ze op hun weg zijn gekomen en vertel uiteraard even over mijn plannen. Ook zie ik dat er een vervolg route is over een dijk in plaats van de auto weg, dus ik twijfel nu geen moment en ik ga op pad. Aan het eind van de dijk kunnen we net als de Familie Von Trapp samen de dijk afrennen, dus ook dit neem ik mee op de route. Eenmaal beneden komt er een andere wandelaarster aan mij voorbij en al kletsend over onze wandelavonturen vergeet ik helemaal op de route te letten. Geen probleem. De route is toch al veranderd, dus kan ook zeker worden aangepast.   

Vooruit! Ga rechtdoor

Als ik mijn weg vervolg over de prachtige Maasdijk is dat Komoot lekker stil is. Blijkbaar hoef ik voorlopig alleen maar rechtdoor te blijven lopen naar de derde veerpont. Geweldig, want dat past mooi bij de uitspraak van mijn oom, Frans van der Lugt: "ilal amam, vooruit!"
Een dijk is geen dijk als je als wandelaar niet de keuze hebt om op de weg of naast de dijk in het groen te lopen, maar ik kies ervoor om voornamelijk op de weg op de dijk te blijven lopen. Hier loop ik namelijk lekker hoog om zo te kunnen genieten van alle mooie huizen met rieten daken, de nieuwsgierige koeien, de schappen, de paarden, de voorbij trekkende bootjes en de was die nog ouderwets buiten hangt te drogen met nog zeer traditioneel ondergoed.  

Nog twee veerponten te gaan

Wat een feest vandaag. De wandeling lijkt op papier heel lang, maar vandaag mogen we genieten van vier overtochten met de veerpont. Dat scheelt toch ruim een kilometer. Vlak bij de derde veerpont staat een bord rechtsaf voor de pont, dat neem ik iets te letterlijk en kom zo op een privé-erf terecht waar een jongetje staat die net de auto wilt instappen en zegt: "Je moet zeker naar de pont, dat is die kant op!". Ik geloof dat ik dus niet de enige ben die wel eens het rechtsaf slaan iets te letterlijk neemt. Ik bedank hem en vervolgens roept zijn moeder nog snel: "Hier kom je niet ver!". Waarop ik zeg: "Als u mij een lift geeft wel!" en we beginnen allebei te lachen. 

Eenmaal bij de pont aangekomen kan ik even zitten en wat eten, want daar ben ik nog niet aan toegekomen. De overgang is prachtig zo wegvarend van Nederhemert en aankomst in het groen van het vervolg van de route. Ik besluit mijn gevoel te volgen en om Kasteel Nederhemert heen te lopen naar de Bernse veer. Bij het eindpunt van deze veer is Heusden bijna inzicht. Over de dijk loop ik deze prachtig gerestaureerde vestingstad in. De terrassen zitten lekker vol, dus het heeft net iets weg van een ontvangst bij de finish. Ik weer terug op een prachtige etappe en ik kan nu wel vertellen dat geen één etappe hetzelfde is!