Walk for Homs - dag 6
11-04-2022 | 18:56 Stunde
Walk for Homs – dag 6
De laatste dag is aangebroken. Vandaag lopen we van Heusden naar Den Bosch. Toch nog bijna 30 kilometer. De route, vooral het laatste stukje door de Bossche Broek, is prachtig en het weer is schitterend. Een mooi tegenwicht voor mijn voet die steeds meer begint te protesteren. Er sluiten nog ongeveer 20 lopers aan die ons de laatste dag vergezellen. De eerste dag hadden we ook ‘meelopers’, maar toen waren we allemaal nog fris en fruitig en stonden we – ondanks de regen – te trappelen om van start te gaan. Nu zijn we verre van fit, althans ik, en kan ik het tempo van de daglopers echt niet meer bijhouden. Ik loop hele stukken alleen. Dat klinkt erger dan het is; het is eigenlijk wel fijn. Ik concentreer me op de weg om zo min mogelijk boomwortels te raken. Een ongelijke bodem doet extra pijn.
Dag 4 was zwaar, gisteren ging het beter en vandaag ben ik er niet rouwig om dat het de laatste dag is. Toch is er optimisme, ik ga het redden.
Het is een prachtige zondag en met regelmaat rijden er paarden met koetsjes voorbij. De verleiding is groot om te vragen of ik een stukje mee mag rijden. Gelukkig rijden ze allemaal de verkeerde kant op, dus meerijden is niet aan de orde. En dan doemt de Sint Jan op. Dat helpt bij de laatste kilometers. Net als de blauwe bus van Roderick. Die stond steevast driemaal per dag langs de route. Met koffie, thee, een heerlijke lunch en de EHBO-tas. Om te tapen en de paracetamolspiegel weer even op peil te brengen. Met een glimlach stond hij op ons te wachten. En waar wij iedere dag bruiner werden – ook wanneer de zon niet schijnt word je bruin heb ik ervaren – bleef zijn kleur gelijk. Door het in de auto voor ons uit rijden, door het sjouwen met boodschappen, door het doen van onze afwas, door het weggooien van ons afval en door het regelen van alles wat wij deze zes dagen ook maar nodig hadden. Ik geloof niet dat hij beseft heeft hoe waardevol hij in dit hele proces is geweest. In ieder geval voor mij. Roderick en zijn blauwe bus gaven energie. Net als de dagelijkse ‘je kan het’ filmpjes en andere aanmoedigingen in onze gezinsapp en de mails van oversten die me iedere dag weer even lieten weten dat ze aan me dachten. Echt onbetaalbaar.
Een uur te vroeg bereiken we de Parade. Opgewacht door onze familie en vrienden. Tijd om nog heel even op een bankje in de zon te zitten met de schoenen uit. De gefronste wenkbrauwen van de terrasbezoekers tegenover me heb ik vrolijk genegeerd.
Ik had een paar – voornamelijk ijshockey – vrienden beloofd op mijn hakken de Parade op te lopen. Zij kennen mij namelijk niet zonder. Het is me niet gelukt. Ze passen gewoon even niet meer. Maar toch mannen, jullie meest onsportieve voorzitter aller tijden heeft het toch maar mooi gehaald! 162,5 kilometer; 187.750 stappen. Ik ga ervan uit dat Wim, ook al is hij niet bij ons, toch trots op me is. Dat hij in ieder geval het woordje ‘meest’ in combinatie met ‘onsportieve’ zou hebben teruggenomen en dat de opgestoken duim deze keer voor mij is.
Mgr. De Korte verwelkomt ons in zijn – en dat herhaalt hij zeker vijf keer – prachtige kathedraal. De mooiste van Nederland. En na zes dagen lopen is daar inderdaad geen twijfel over mogelijk. Ik heb nog nooit zo’n mooie kathedraal gezien. En dan het bedrag dat we samen bij elkaar hebben gelopen: € 88.484. Naast dat het een geweldig bedrag is, bestaat het ook nog uit alleen maar achten en vieren en dat op de 84e geboortedag van ptr. Frans. Alle pelgrims ontvangen een pin ter herinnering aan de Walk for Homs. Omdat ik het hoogste donatiebedrag bij elkaar heb gebracht, krijg ik van Anne Claire een gouden exemplaar. Deze draag ik graag op aan iedereen die mij gesteund heeft; in welke vorm dan ook.
De afsluitende viering is prachtig. In een volle kathedraal mag ik de voorbeden afslui-ten. En zeg nou zelf, veel hoger kun je als gereformeerd-vrijgemaakt meisje toch niet stijgen.
Ik kijk terug op een prachtige week waarin ik heb genoten, mijzelf behoorlijk ben tegengekomen én waarin ik mij gedragen heb geweten door heel veel mensen. Dank allemaal!
