Forward! That's what we're going to do during the fifth stage

This week we are staying in Maassluis to look after friends' dogs. They would like to explore Italy without any worries and of course we wholeheartedly grant them that. For the dog this means that she often goes out with me, because I must train for Walk for Homs. I think it would be nice to be able to complete this beautiful hike without blisters and confused muscles. Because the dog has now taken more steps than she ever did in a week, I decided to give her a day of rest today before setting out the fifth leg.

Take the ferry 

At 06.30 am the alarm went off to start this stage around 09.00 am in Gorinchem. It already went wrong during the transfer, because I forgot to check out and check in again with another carrier. But nothing to worry, because apparently I can fix this online. Once I arrived in Gorinchem, I realized that I didn't really know what time the ferry to Woudrichem would sail. I'm glad I realize this now and not next year, because when I arrived in the harbor I saw the ferry heading for Woudrichem just leave. This allowed me to enjoy an hour on the quay and I could join the next boat and enjoy the beautiful view of Woudrichem when entering. What a beautiful fortified town. On our route we don't see all of it, but we do see the gem in my eyes. The Rijkswal, the houses that stand on the shore and look out over the Merwede towards South Holland.

Source: Funda

Once I have walked across the shore, I walk into the greenery and near a small harbour. In the distance I can already see the next ferry. For a moment I get a restless feeling, because when I hear the word ferry I have more the image of a large sturdy boat and on which many people can go. Like the one just now. Only this boat lets my view on this matter a bit. This boat fits 18 people. At least if we settle for a while and not in times of corona. For a moment I am lost in my thoughts looking at the boat, but then the 'Schipper' arrives and I see a sign with the text 'sailing on demand'. What a relief. I do not have to worry that this ferry only sails once an hour, because then arriving on time at the other ferries and ultimately Heusden will be a challenge. I tell the Skipper about Walk for Homs after the crossing and he promises to transfer us all as quick as possible.

Along Loevestein Caste and the Schouwendijk

Opgelucht vervolg ik de weg. De app Komoot, waarvan de spraakfunctie het inmiddels doet, vertelt dat ik rechtsaf moet voor Slot Loevestein. Op een website van een wandelaar heb ik namelijk gelezen dat deze route een beter zicht geeft op het slot. Dus ik sla rechtsaf. Wat eerst een pad langs een mooie rij bomen is veranderd al snel in een modderig avontuur. Het pad houdt op en de app vertelt dat ik rechts moet aanhouden. Hier zegt mijn gevoel dat ik rechtdoor moet, omdat dat sneller is en dichterbij het slot is. Ik wil alleen het advies van deze wandelaar niet te snel van mij af gooien, dus ik ga naar rechts. Hier is geen pad te bekennen alleen een opgedroogde, dus ik ga terug en volg mijn gevoel. Even verderop moet ik toch de oude sloot trotseren. Ik zoek naar een punt waar ik zo naar de overkant kan, maar precies op dat punt staat een groep stieren. Deze groep had ik al eerder in het vizier, want ze stonden mij al een tijdje aan te kijken alsof ik een torero's ben, die met een rode vlag aan het zwaaien gaat. Ik probeer een ander stuk maar mijn schoenen die al doorweekt waren door het hoge gras verdwijnen hier in de modder. Het is helaas niet anders dan dat ik langs deze stieren zal moeten. Ik besluit zoals mijn vorige avontuur met het knuffelen van de koeien gewoon weer deze dieren een 'Hallo' te geven en te zeggen dat alles goed is en ik echt geen stierenvechter ben. Ze blijven mij aanstaren, maar bewegen niet. Buiten de stier die de overgang blokkeert, die doet gelukkig een stapje opzij. Er bestaan dus ook charmante stieren. Eenmaal uit het modderige landschap, besef ik mij dat ik het kasteel helemaal niet heb gezien. Hierdoor en door de modder besluit ik dat het deze route niet gaat worden. Mijn route vervolgt zich over een autoweg met prachtig uitzicht op een natuurgebied. Ik zie in de verte een stel lopen en besluit dat we daar volgend jaar ook lopen. Ik kom ongeveer tegelijkertijd aan op een kruising en ik vraag het stel hoe ze op hun weg zijn gekomen en vertel uiteraard even over mijn plannen. Ook zie ik dat er een vervolg route is over een dijk in plaats van de auto weg, dus ik twijfel nu geen moment en ik ga op pad. Aan het eind van de dijk kunnen we net als de Familie Von Trapp samen de dijk afrennen, dus ook dit neem ik mee op de route. Eenmaal beneden komt er een andere wandelaarster aan mij voorbij en al kletsend over onze wandelavonturen vergeet ik helemaal op de route te letten. Geen probleem. De route is toch al veranderd, dus kan ook zeker worden aangepast.  

Relieved, I continue on the road. The Komoot app, whose speech function is now working, tells me to turn right for Slot Loevestein. I read on a hiker's website that this route gives a better view of the castle. So I turn right. What was once a path along a beautiful row of trees quickly turned into a muddy adventure. The path ends and the app tells me to keep right. Here my gut tells me to go straight, because it's faster and closer to the castle. I just don't want to throw this hiker's advice off me too soon, so I head to the right. There is no trail here, only a dried ditch, so I go back and follow my gut feeling. A little further on I have to brave the old ditch. I look for a point where I can go across, but right there is a group of bulls. I had my eye on this group before, because they had been looking at me for a while as if I'm a toreros, waving a red flag. I try another stretch but my shoes, already soaked by the tall grass, disappear in the mud here. It is unfortunately no different than that I will have to pass these bulls. Like my previous adventure with cuddling some cows, I just decide to give these animals a 'Hello' and say that everything is fine and I'm really not a bullfighter. They keep staring at me, but don't move. Except for the bull that is blocking the way, he happily steps aside. So there are also charming bulls. Once out of the muddy landscape, I realize that I haven't seen the castle at all. Because of this and because of the mud I decide that this will not be part of the pilgrimage. My route continues on a motorway with beautiful views of a nature reserve. I see a couple walking in the distance and decide that we will also walk there next year. I arrive at an intersection about the same time and I ask the couple how they got there and of course tell me about my plans. I also see that there is a beter route over a dike instead of the car road ahead, so I don't hesitate for a moment and follow this route. At the end of the dike we can run down the dike together, just like the Von Trapp family, so I also take this with me on the route. Once down, another hiker passes me and while chatting about our hiking adventures I forget to pay attention to the route. No problem. The route has already been changed, so this can also be adapted. 

Forward! Go straight ahead

Als ik mijn weg vervolg over de prachtige Maasdijk is dat Komoot lekker stil is. Blijkbaar hoef ik voorlopig alleen maar rechtdoor te blijven lopen naar de derde veerpont. Geweldig, want dat past mooi bij de uitspraak van mijn oom, Frans van der Lugt: "ilal amam, vooruit!"
Een dijk is geen dijk als je als wandelaar niet de keuze hebt om op de weg of naast de dijk in het groen te lopen, maar ik kies ervoor om voornamelijk op de weg op de dijk te blijven lopen. Hier loop ik namelijk lekker hoog om zo te kunnen genieten van alle mooie huizen met rieten daken, de nieuwsgierige koeien, de schappen, de paarden, de voorbij trekkende bootjes en de was die nog ouderwets buiten hangt te drogen met nog zeer traditioneel ondergoed.  

When I continue my way over the beautiful Maasdijk, Komoot is nice and quiet. Apparently I only have to keep walking straight to the third ferry for the time being. Great, because that fits nicely with the statement of my uncle, Frans van der Lugt: "ilal amam, go ahead!"
A dike is not a dike if you have a choice for walking it on the road or next to the dike in the greenery. I choose to mainly continue walking on the road on the dike. Here I walk nice and high in order to enjoy all the beautiful houses with thatched roofs, the curious cows, the shelves, the horses, the boats passing by and the old-fashioned laundry hanging outside to dry with very traditional underwear.

Two more ferries to go

What a nice day I am having. The walk seems very long on paper, but today we can enjoy four crossings with the ferry. That will cover more than a mile. Near the third ferry there is a sign to the right for the ferry, I take that a little too literally and end up in a private yard where a boy stands who just wants to get into the car and says: "For sure you are going to the ferry, that is that way!". I believe that I am not the only one who sometimes takes turning right a bit too literally. I thank him and then his mother quickly shouts: "You won't get very far here!". To which I say: "If you give me a lift, I will!" and we both start laughing.

Once I arrive at the ferry, I can sit down and have something to eat, because I haven't gotten around to that yet. The transition is beautiful, sailing away from Nederhemert and arriving in the green of the remainder of the route. I decide to follow my gut feeling and walk around Castle Nederhemert to the Berne ferry. At the end of this crossing Heusden is almost insight. I walk over the dike into this beautifully restored fortified town. The terraces are full, so it's a bit like a crowed at the finish. I finsihed another beautiful stage and I can now tell you that no one stage is the same!